Mandale to rysunki na planie koła, wywodzące się z Indii. Dzieła te wzbudzają pewne kontrowersje, gdyż nadaje się im znaczenie mistyczne i dlatego też są często krytykowane przez Kościół Katolicki, któremu nie podoba się, że jego wierni korzystają z technik zapożyczonych od innych religii i […]
Wierzenie w to, że magiczne amulety przynoszą nam szczęście, jest dość powszechne. Nie jest to nic złego, wszak każdy lubi pomagać swojemu losowi. Nierzadko też magiczne amulety, jak chociażby krzyż ankh, są po prostu ładną biżuterią. Jakie zatem korzyści możemy osiągnąć, kiedy zdecydujemy się na […]
Krzyż celtycki jest zasadniczo kombinacją dwóch najbardziej podstawowych kształtów, które pojawiają się w symbolice od wieków – koła i krzyża. Często zwany też krzyżem irlandzkim, od dawna kojarzony jest z chrześcijańskimi tradycjami Celtów, szczególnie tymi z korzeniami w Irlandii. Jednakże, tak jak w przypadku praktycznie wszystkich starożytnych symboli, historia krzyża celtyckiego nie jest tak prosta, jak może początkowo sugerować nazwa.
Krzyże celtyckie są jedną z manifestacji symbolu krzyża. Pojawiły się po raz pierwszy w związku z chrześcijaństwem w Irlandii i Szkocji w IX wieku. Wciąż toczy się debata nad tym, czy są one oryginalnym chrześcijańskim symbolem, czy też czymś, co zostało zaadoptowane z wcześniejszych religii rodzimych.
Krzyż irlandzki lub celtycki musi mieć cztery półkola, umieszczone w czterech miejscach, w których spotykają się poziome i pionowe linie. Równie powszechną cechą jest to, że dolna sekcja pionowa jest szersza u podstawy niż w miejscu, w którym styka się ze środkiem, podczas gdy pozostałe sekcje są równe. Żadna z tych cech nie jest ściśle przestrzegana w nowoczesnej tradycji. To właśnie z powodu tej rozbieżności toczy się wielka debata nad jego pochodzeniem. Dyskusja często polega na porównaniu z podobnymi symbolami z całego świata, które są uważane – poprawnie lub niepoprawnie – za będące inspiracją dla krzyża irlandzkiego.
Krzyż słoneczny jest symbolem podobnym do krzyża celtyckiego, ponieważ jest połączeniem dwóch podstawowych kształtów koła i krzyża. Krzyż słoneczny to koło podzielone na cztery równe ćwiartki za pomocą poziomej i pionowej linii. Żadna z dwóch linii nie wykracza poza obwód koła. Symbol ten, którego najstarsze pozostałości datowane są na epokę neolitu, był używany przez wczesnych Europejczyków, którzy czcili słońce za jego zasadniczą rolę w dawaniu i podtrzymywaniu wszelkiego życia na ziemi. Eksperci sugerują, że krzyż słoneczny był reprezentacją tarczy słońca połączonej ze szprychami koła, uważanego za obraz rydwanu Boga Słońca, który poruszał gigantyczną kulę w poprzek niebios. Cztery ćwiartki można traktować jako cztery pory roku lub cztery etapy dnia – rano, południe, wieczór i noc.
Wczesne pogańskie narody Europy i współczesnych Indii, znane jako Aryjczycy, ogromnie szanowali słońce, a symbole związane z tym ciałem niebieskim są szeroko rozpowszechnione w zabytkach i relikwiach z ich historii. Jest to argument przemawiający za tym, że pierwsi chrześcijanie chętnie kojarzyli podobieństwo między symbolem Chrystusa a słońcem.
To niezwykłe, jak szeroko rozpowszechniony jest wyraźny kształt krzyża celtyckiego w epoce nowożytnej. Piękno jego formy, w połączeniu z wykwintnymi i zawiłymi wzorami, które są jego nieustannymi towarzyszami, nadaje mu znaczenie, które przekracza granice religii, wyznania i geografii.
Kwiat Życia to geometryczny kształt złożony z wielu równomiernie rozmieszczonych, zachodzących na siebie kółek ułożonych w kwiatowy wzór z sześciokrotną symetrią jak sześciokąt. Forma doskonała, proporcja i harmonia kwiatu życia są znane filozofom, architektom i artystom na całym świecie. Poganie uważają ją za świętą geometrię […]
Czy istnieje życie po śmierci? To pytanie bez wątpienia stanowi jeden z kardynalnych motywów całej europejskiej filozofii, a częściowo również nauki od co najmniej dwudziestu stuleci. Wybitni specjaliści i eksperci od Biblii zauważają, że w najstarszych księgach Starego Testamentu brak wzmianek o nieśmiertelności duszy. Motywy […]
Channeling to umiejętność porozumiewania się z bytami niematerialnymi. Informacje są przekazywane osobie, która potrafi się z nimi komunikować. Słowo channel pochodzi z języka angielskiego i oznacza kanał. Jednak w tym kontekście oznacza ono medium – osobę, która otwiera specjalny kanał łączności z innym wymiarem. Nie ma ona wpływu na treść przekazu – jest jedynie pośrednikiem w przekazywaniu informacji. Inaczej nazywamy ją channelerem.
Żeby lepiej zrozumieć czym jest channeling, warto przede wszystkim zapoznać się z jego najważniejszymi aspektami:
Więcej o channelingu można dowiedzieć się z książki Channeling. Przesłanie dla ciebie i całej ludzkości autorstwa Barbary Burns. To praktyczny podręcznik, który nie tylko podaje definicje i całą teorię dotyczą channelingu, ale uczy, jak połączyć się z naszym duchowym nauczycielem i zacząć z nim rozmawiać.
Często te dwa pojęcia są ze sobą mylone. Channeling jest zdecydowanie bardziej bezpieczny. W przeciwieństwie do spirytyzmu, nie ma tu ryzyka kontaktu z nieczystymi duchami. Przede wszystkim dlatego, że istoty channelingujące nigdy nie mają niecnych zamiarów. Traktują wszystkich jak członków jednej wielkiej rodziny i nie wybierają osób o złych intencjach. Dodatkowo channeling nie powoduje utraty kontroli nad ciałem i myślami. Dzięki temu nie ma możliwości, aby narazić się na kontakt z duchami zmarłych lub istot o złych zamiarach.
Jesteśmy niejako potomkami istot duchowych, które pochodzą z innych wymiarów bądź cywilizacji pozaziemskich. Prawdopodobnie już tysiące lat temu skolonizowały one naszą planetę. Dlatego też czują się odpowiedzialne za nas i za to, w jakim kierunku zmierza nasz świat. Starają się ostrzec naszą cywilizację przed egoizmem i zapatrzeniem w siebie, a także podkreślić jak ważną rolę pełni rozwój duchowy. Channelling ma również zwrócić nam uwagę na to, jak ważna jest ochrona przed szeroko pojętą klęską ekologiczną. Istoty pozaziemskie uczą nas, że jesteśmy elementem żywego organizmu, którym jest nasza planeta Ziemia. Jeśli nie zmienimy sposobu myślenia i nie zajmiemy się rozwojem ducha, nic nie uchroni nas przed globalnym kataklizmem. Powstaje pytanie, czy można zaufać informacjom zdobytym dzięki channelerom? Na świecie nadal istnieje wiele zjawisk, których nie umiemy wytłumaczyć, ani zrozumieć. Wcale nie musi to oznaczać, że nie są prawdziwe. Przekazów uzyskanych podczas channelingu nie zweryfikujemy naukowo. Warto jednak otworzyć się na nowe drogi poznania i rozmowę, szczególnie jeśli chcemy rozwijać się duchowo.